Sartre vond dat schrijvers zich moesten bemoeien. Dat hun geschrijf ertoe diende om luidop na te (doen) denken. Dat de woorden blokjes waren waarmee redeneringen worden gebouwd. En dat de blokjes zo de maatschappij vormen, werkelijkheid worden. Sartre schreef op café. Annelies op koffie. Maar ze zouden het eens zijn geweest.
Dit is een boek over luidop nadenken. Niet over de sociale dilemma’s van Sartre, wel over de technologische vragen van nu. En technologie, dat is in het woordenboek van Annelies een breed begrip. Technologie is een nieuwe knie. Het is IVF. En het is een wandelstok. Alles wat het leven van de mens dient, het leven beter maakt. Maar wat is dat, een beter leven? Is dat er een waarin we terugkeren naar het bos om onze techverslaving te bezweren?
De antwoorden heeft Annelies Desmet misschien niet. Maar ze weet dat wij mensen ze kunnen vinden door luidop te wensen wat voor technologie we willen — en dus wat voor leven.
“Het heeft geen zin om te doen alsof we zonder elkaar kunnen, mens en technologie, alsof er zinvolle grenzen te trekken zijn. Tussen mijn huid en mijn huis of een tak en een stok. Ik wens ons een gezonde relatie toe met technologie, of dat we op z’n minst onszelf niet zouden uitroeien, dat is ook al wat.”
We publiceren alleen reviews die voldoen aan de voorwaarden voor reviews. Bekijk onze voorwaarden voor reviews.