Verboden schrift E-BOOK

Rome in de jaren vijftig: eigenlijk zou Valeria alleen sigaretten voorhaar man halen in de tabaccaio,
maar ze koopt ook een schrift. Op dat moment weet ze (nog) niet welke consequenties deze daad zal
hebben. Valeria leidt het bescheiden en onopvallende leven van een vrouw uit de middenklasse,
zoals miljoenen Italiaanse vrouwen. Ze is moeder, echtgenote, kantoorbediende. Meer ziet niemand in haar,
haar eigen naam hee" ze al jaren niet meer gehoord, zelfs haar man noemt haar ‘mamma’.
Maar wanneer ze in haar schrift begint te schrijven, verandert er geleidelijk iets in Valeria. Ze tast haar innerlijk af, gaat op zoek naar haar eigen verlangens en angsten. Op een bepaald moment begint ze gebruik te maken van kleine leugentjes om in het geheim haar baas te ontmoeten wanneer ze gevoelens voor elkaar ontwikkelen, ze is niet
langer zo ontvankelijk voor de eisen van haar kinderen en bewondert heimelijk haar dochter, zoveel mondiger en overtuigder dan zijzelf. Totdat ze gelooft dat ze een stap te ver is gegaan.

Verboden schrift is een intiem meesterwerk en een geweldig tijdsdocument van een ten onrechte vergeten auteur.



‘Hoe het schrijven een uitlaatklep voor vrijheid kan worden, hoe het je kan bevrijden van dwang en vastgeroeste structuren, van voorgeschreven rollen en de verlammende denkpatronen van het patriarchaat, zonder dat je dat überhaupt beseft – daarover vertelt Alba de Céspedes in een heldere, discrete taal, waarvan de naklank ons laat
voelen hoe verbazend actueel dit boek nog altijd is. Want ook nu nog betalen we een hoge prijs om degene te zijn die we willen zijn en niet degene tot wie men ons heeft voorbestemd.’
− Nino Haratischwili


‘Alba de Céspedes was voor mij als het binnendringen van een onbekend universum: sociale omgeving, waarnemingen, stemmingen.’ – Annie Ernaux


Momenteel lees ik, terwijl ik schrijf, alleen nog maar boeken die mij geen mooi, maar góéd gezelschap houden. Daarbij zitten enkele boeken die ik “boeken van aanmoediging” noem, zoals die van Alba de Céspedes.’ – Elena Ferrante