Tussen boog en snaar

Een dichtersleven vereist, in het beste geval, een lange adem. Ook mag de dichter niet meteen op alles applaus verwachten. Marleen de Crée is gelukkig een dichter die zich nergens wat van aantrekt. Niet van modes (die zijn voorbijgaand), niet van voorschriften (die zijn er om omzeild te worden) en niet van
literair-politiek gekonkelfoes (daarvoor is zij te recht-door-zee). Het heeft haar gemaakt tot de dichter die via deze uitgave de Parnassus op wordt geduwd.

Tussen boog en snaar is een bloemlezing van elementaire gedichten, elementair omvat hier wat sinds de pre-socratici de oerelementen van de kosmos en het leven zijn genoemd: aarde, lucht, water en vuur. Die elementen zijn wortels van De Crée’s poëzie. De tegenstellingen licht en donker, dag en nacht, zon en maan worden metaforen voor de aantrekking en de afstoting, de afwisseling van warmende en verkillende momenten in menselijke relaties, de fusie en de distantie van de liefde.
In de gedichten van Marleen de Crée gloeit de ziel met het vuur van het woord. Zoals voor Heraclitus is ook voor haar de ziel zuiver vuur.




MARLEEN DE CRÉE (Bree, 1941) studeerde kunstgeschiedenis aan de KU Leuven. Ze debuteerde in 1969 bij Uitgeverij Colibrant te Deurle. Tot op heden publiceerde ze 20 dichtbundels en verschillende kunstmappen en bibliofiele uitgaven. Als dichteres werd ze bekroond met prijzen, zoals de Maurice Gilliams- en de August Beernaertprijs van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde (KANTL), de prijs van de Vlaamse Poëziedagen, de J.L. de Belderprijs, de prijs van de Vlaamse Club te Brussel en de Provinciale prijs voor Poëzie van Antwerpen. Ze werd eveneens genomineerd voor de Herman de Coninckprijs. Haar poëzie werd opgenomen in talrijke tijdschriften en verzamelbundels in Vlaanderen en in Nederland. Haar gedichten werden vertaald in het Frans, Duits en in het Engels. Zij neemt eveneens regelmatig deel aan poëziemanifestaties. Als plastisch kunstenaar heeft ze een groot aantal individuele- en groepstentoonstellingen gehad in België en in Nederland. Zij illustreerde eveneens verscheidene van haar dichtbundels.




‘Een dichteres die de poëzie in het bloed heeft meegekregen.’
Gazet van Antwerpen

‘De kwaliteit en de ambachtelijke bedrijvigheid van Marleen de Crée is de jury van de A. Beernaertprijs van de Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde niet ontgaan. Niet alleen de vormbeheersing is merkwaardig, ook de zelfmededeling die in de vorm gegoten is.’
Streven

‘Marleen de Crée is geen krijsende amazone en al evenmin een feministische tafelspringster. In de stilte van de Antwerpse Kempen werkt zij gestaag aan een œuvre dat als intimistisch kan worden bestempeld. (...) Deze poëzie is zeer zintuiglijk, maar de dichteres beleeft haar lichaam als de schaduw van haar geest. Wars van elk hermetisme spint zij ragfijne draden rond de thema’s liefde en dood.’
Het Laatste Nieuws

‘De relatieve soberheid (die evenwel nergens in nuchterheid ontaardt) verleent aan deze bundel een supplementaire intensiteit, die nog wordt versterkt door de vele suggestieve illustraties. De Crée levert met Bloedspiegel een bijzonder boeiende bundel af, die in haar gestelde verwachtingen nergens teleurstelt. Boeiend en belangrijk.’
Leesidee

‘De gedichten uit Vita Vita gebruiken onze taal op een ambachtelijke eigengereide wijze, met een raffinement dat nergens maniërisme wordt, met een vernuftig woordgebruik dat rede en emotie tot synergie voert. De Crée maakt zeer knappe oneigenlijke sonnetten, met eindrijmen op afstand die onderhuids in de lectuur doorwerken en elk gedicht tot een hecht geheel smeden.’
Poëziekrant

‘De dichteres heeft geen hoofdletters nodig om nadruk te leggen in haar gedichten: uit de staccato zinnen spatten de vonken op. Het veelvuldige gebruik van versdoorbreking splijt de woorden en de gedachten op een vaak verrassende manier.’
Juryverslag over “het is niet de LAVA” bij de nominatie voor de Herman de Coninckprijs 2011