Turandot

Giacomo Puccini schreef wat zijn laatste opera had moeten zijn in een tijd waarin hij, door ziekte en ouderdom geteisterd als hij was, het gevoel had dat zijn eigen onrust weerspiegeld werd in de buitenwereld: zelf wankelend, onvast, overweldigd en verpletterd door de chaos van de Europese diplomatie. Ondanks deze obstakels zette hij door en werkte hij tot het einde van zijn leven aan deze opera die hij onvoltooid liet, maar die in veel opzichten een 'uitweg' voor hem bleek te zijn. Turandot, ontleend aan een oud Perzisch epos uit de 13e eeuw, was inderdaad een excuus om te ontsnappen naar een nieuw dramatisch universum, een universum van onverwachte klanken en symbolen. Hier, in een wereld die zowel geografisch als chronologisch ver verwijderd is van zijn eigen werkelijkheid, gaf hij zich over aan de verleidelijke krachten van exotisme en erotiek, net zoals zijn eigen heldin Prinses Turandot zich overgeeft aan de mysteries van liefde en vergeving.Na twintig jaar afwezigheid werd Puccini's Turandot nieuw leven ingeblazen op het toneel van het Teatro Real in een nieuwe productie van de Amerikaanse regisseur Robert Wilson. Een van de belangrijkste theater- en beeldend kunstenaars van onze tijd, de regisseur die leven gaf aan Philip Glass' Einstein of the Beach en die Debussy's Pelléas et Mélisande opnieuw uitvond, had al vijfentwintig jaar niet meer aan een Puccini opera gewerkt, sinds zijn baanbrekende Madama Butterfly in opdracht van de Parijse Opera in 1993. Deze nieuwe ontmoeting tussen zijn krachtige visuele wereld en Puccini's evocatieve muziek moest wel een buitengewone gebeurtenis worden. Uitgevoerd door een briljante cast van zangers, gedomineerd door Irene Theorin als Turandot, Gregory Kunde als Calaf en Yolanda Auyanet als Liù, wordt deze magnifieke productie gedirigeerd door de geassocieerde muzikaal directeur van het Teatro Real, Nicola Luisotti - en heeft alom lof geoogst.