Onze Vivlio e-readers ondervinden momenteel synchronisatieproblemen. We doen er alles aan om dit zo snel mogelijk op te lossen. Onze excuses voor het ongemak!

Afhalen na 1 uur in een winkel met voorraad
Gratis thuislevering in België vanaf € 30
Ruim aanbod met 7 miljoen producten

Onze Vivlio e-readers ondervinden momenteel synchronisatieproblemen. We doen er alles aan om dit zo snel mogelijk op te lossen. Onze excuses voor het ongemak!

Afhalen na 1 uur in een winkel met voorraad
Gratis thuislevering in België vanaf € 30
Ruim aanbod met 7 miljoen producten

Winkels

Verlanglijstje

Winkels

Verlanglijstje

Zoeken

Volg ons op

Wist je dat er in Vlaanderen voor iedereen een Standaard Boekhandel is binnen een straal van 7 km?

Zoek een winkel

€ 33,95

+ 67 punten

Uitvoering

Levering 1 à 2 weken

Eenvoudig bestellen

Veilig betalen

Gratis thuislevering vanaf € 30 (via bpost)

Gratis levering in je Standaard Boekhandel

Omschrijving

In The One, Other, and Only Dickens, Garrett Stewart casts new light on those delirious wrinkles of wording that are one of the chief pleasures of Dickens's novels but that go regularly unnoticed in Dickensian criticism: the linguistic infrastructure of his textured prose. Stewart, in effect, looks over the reader's shoulder in shared fascination with the local surprises of Dickensian phrasing and the restless undertext of his storytelling. For Stewart, this phrasal undercurrent attests both to Dickens's early immersion in Shakespearean sonority and, at the same time, to the effect of Victorian stenography, with the repressed phonetics of its elided vowels, on the young author's verbal habits long after his stint as a shorthand Parliamentary reporter.

To demonstrate the interplay and tension between narrative and literary style, Stewart draws out two personas within Dickens: the Inimitable Boz, master of plot, social panorama, and set-piece rhetorical cadences, and a verbal alter ego identified as the Other, whose volatile and intensively linguistic, even sub-lexical presence is felt throughout Dickens's fiction. Across examples by turns comic, lyric, satiric, and melodramatic from the whole span of Dickens's fiction, the famously recognizable style is heard ghosted in a kind of running counterpoint ranging from obstreperous puns to the most elusive of internal echoes: effects not strictly channeled into the service of overall narrative drive, but instead generating verbal microplots all their own. One result is a new, ear-opening sense of what it means to take seriously Graham Greene's famous passing mention of Dickens's "secret prose."