Bedankt voor het vertrouwen het afgelopen jaar! Om jou te bedanken bieden we GRATIS verzending aan op alles gedurende de hele maand januari.

Afhalen na 1 uur in een winkel met voorraad
Gratis thuislevering in België
Ruim aanbod met 7 miljoen producten

Bedankt voor het vertrouwen het afgelopen jaar! Om jou te bedanken bieden we GRATIS verzending aan op alles gedurende de hele maand januari.

Afhalen na 1 uur in een winkel met voorraad
Gratis thuislevering in België
Ruim aanbod met 7 miljoen producten

Winkels

Verlanglijstje

Winkels

Verlanglijstje

Zoeken

Volg ons op

Wist je dat er in Vlaanderen voor iedereen een Standaard Boekhandel is binnen een straal van 7 km?

Zoek een winkel

€ 177,45

+ 354 punten

Levering 2 à 3 weken

Eenvoudig bestellen

Veilig betalen

In januari gratis thuislevering in België (via bpost)

Gratis levering in je Standaard Boekhandel

Omschrijving

The Living Death of Antiquity examines the idealization of an antiquity that exhibits, in the words of Johann Joachim Winckelmann, 'a noble simplicity and quiet grandeur'. Fitzgerald discusses the aesthetics of this strain of neoclassicism as manifested in a range of work in different media and periods, focusing on the late eighteenth and early nineteenth centuries. In the aftermath of Winckelmann's writing, John Flaxman's engraved scenes from the Iliad and the sculptors Antonio Canova and Bertel Thorvaldsen reinterpreted ancient prototypes or invented new ones. Earlier and later versions of this aesthetic in the ancient Greek Anacreontea, the French Parnassian poets and Erik Satie's Socrate, manifest its character in different media and periods. Looking with a sympathetic eye on the original aspirations of the neoclassical aesthetic and its forward-looking potential, Fitzgerald describes how it can tip over into the vacancy or kitsch through which a 'remaindered' antiquity lingers in our minds and environments. This book asks how the neoclassical value of simplicity serves to conjure up an epiphanic antiquity, and how whiteness, in both its literal and its metaphorical forms, acts as the 'logo' of neoclassical antiquity, and functions aesthetically in a variety of media. In the context of the waning of a neoclassically idealized antiquity, Fitzgerald describes the new contents produced by its asymptotic approach to meaninglessness, and how the antiquity that it imagined both is and is not with us.