Stille meisjes

HOEVEEL PAGINA'S ZIJN BESMEURD DOOR TRANEN? DOOR SCHAAMTE DIE ER NIET HOEFDE TE ZIJN?



« Zal ik je 'ns pakken met je hoge hakken ? » Woorden die zomaar geroepen worden wanneer ze voorbijloopt. Maar ze doet alsof ze het niet hoorde. Dat doet ze altijd. Achteraf bekeken is het niet zo erg... Eigenlijk is het zelfs lachwekkend. "Ze", dat is Ana, Maya, Zoé, Julie. Het is je vriendin, je dochter, je zus, je verloofde. Het is jij en ik. En... Het gebeurt elke dag. Het gebeurt zo vaak dat ze haar jurkje liever ruilt voor een lange broek. Om niet langer gereduceerd te worden tot een object...



Salomé Joly, de auteur van dit verhaal, weet waarover ze praat. Ook al is dit niet haar verhaal. Ze liet de getuigenissen rijpen en vertrouwde ze toen toe aan deze bladzijden. Op die manier konze het onaangename gevoel van de meisjes die dit meemaakten beter overbrengen. Met dit boek streeft ze een droom na. De droom dat men niet langer normaal vindt wat niet normaal is... Als ik een jurkje draag, betekent dat niet dat iedereen zich maar hoeft te bedienen.



Sibylline Meynet : « Toen mij de vraag gesteld werd of ik het verhaal van Salomé wilde tekenen, heb ik niet geaarzeld. lk wilde illustreren waar mijn zussen, vriendinnen en ikzelf maar al te vaak mee te kampen hebben. Het zijn situaties waar we dagelijks in verzeild geraken, situaties die jammer genoeg als "normaal" beschouwd worden. lk wilde dit boek maken omdat het belangrijk is dat jongens en meisjes beseffen dat belaging onaanvaardbaar is. We hoeven geen stille meisjes te zijn... En ja, ook jongens mogen erover praten. »