Bedankt voor het vertrouwen het afgelopen jaar! Om jou te bedanken bieden we GRATIS verzending (in België) aan op alles gedurende de hele maand januari.

Afhalen na 1 uur in een winkel met voorraad
Gratis thuislevering in België
Ruim aanbod met 7 miljoen producten

Bedankt voor het vertrouwen het afgelopen jaar! Om jou te bedanken bieden we GRATIS verzending (in België) aan op alles gedurende de hele maand januari.

Afhalen na 1 uur in een winkel met voorraad
Gratis thuislevering in België
Ruim aanbod met 7 miljoen producten

Winkels

Verlanglijstje

Winkels

Verlanglijstje

Zoeken

Volg ons op

Wist je dat er in Vlaanderen voor iedereen een Standaard Boekhandel is binnen een straal van 7 km?

Zoek een winkel

€ 49,95

+ 99 punten

Levering 2 à 3 weken

Eenvoudig bestellen

Veilig betalen

In januari gratis thuislevering in België (via bpost)

Gratis levering in je Standaard Boekhandel

Omschrijving

In So Much Wasted, Patrick Anderson analyzes self-starvation as a significant mode of staging political arguments across the institutional domains of the clinic, the gallery, and the prison. Homing in on those who starve themselves for various reasons and the cultural and political contexts in which they do so, he examines the diagnostic history of anorexia nervosa, fasts staged by artists including Ana Mendieta and Marina Abramovic, and a hunger strike initiated by Turkish prisoners. Anderson explores what it means for the clinic, the gallery, and the prison when one performs a refusal to consume as a strategy of negation or resistance, and the ways that self-starvation, as a project of refusal aimed, however unconsciously, toward death, produces violence, suffering, disappearance, and loss differently from other practices. Drawing on the work of Martin Heidegger, Sigmund Freud, Giorgio Agamben, Peggy Phelan, and others, he considers how the subject of self-starvation is refigured in relation to larger institutional and ideological drives, including those of the state. The ontological significance of performance as disappearance constitutes what Anderson calls the "politics of morbidity," the embodied, interventional embrace of mortality and disappearance not as destructive, but rather as radically productive stagings of subject formations in which subjectivity and objecthood, presence and absence, and life and death are intertwined.