Schone schijn

België is geen democratie maar een particratie. De instellingen vervullen de hen staatsrechtelijk toegewezen taken niet: het parlement controleert de regering niet, de regeringen regeren niet maar kibbelen wel, onafhankelijke instellingen zitten volgestouwd met partijcreaturen. Een tiental personen nemen alle beslissingen, zonder dat ze ook maar aan iemand verantwoording afleggen.



En de particratie werkt niet meer: het begrotingstekort is monumentaal, er worden al decennialang geen grote akkoorden meer gesloten en op uitdagingen als migratie krijgen we geen vat. De particratie is een inefficiënt systeem dat onze welvaart bedreigt.



Schone schijn schetst de geschiedenis van de particratie. Hoe is het zover kunnen komen? De wortels van de particratie situeren zich in de 19de eeuw. Na Wereldoorlog II wordt het systeem uitgediept tot wat het nu is. Partijen maken kartelafspraken om nieuwkomers uit te sluiten en hun machtsmonopolie te behouden. De particratie regeert het land en graait jaarlijks 72 miljoen euro uit de staatskas via de partijfinanciering.



Hendrik Vuye & Veerle Wouters behandelen diverse aspecten van de particratie. Ze steunen op hun persoonlijke ervaringen als Kamerlid, maar ook op een uitgebreid onderzoek: hoe beoordelen politici zelf de particratie? Hoe beslist de partijtop? Wie zijn die beslissers? Is er overleg binnen de partijen? Waarom stemmen we en wie verkiezen we? Waarom zijn parlementsleden en ministers zo afhankelijk van de partij? Hoe versterken de media de particratie? Wat is het lot van politieke rebellen?



Het #particratieboek is een ontnuchterende reis door de instellingen van een land waar zoveel slechts schone schijn is. Kan het anders?