La poésie de Jacques Morin se livre sans légende, sans commentaire,
à l'état brut de l'émotion originelle : le choc des
images sans que jamais les mots pèsent. Or ils pourraient, car
du coeur noir de la nuit intime aux lumières blessantes du
monde tel que les médias nous en déversent jour après jour la
litanie d'horreur, ces poèmes ne cherchent pas à enjoliver, à
se draper dans une légende trop belle pour y croire. Ici, c'est
le monde réel, où l'absence fait mal, où l'indifférence tue, où
les mots manquent.
C'est précisément pourquoi il est si important d'en tenir
compte, d'en tenir le compte, quand bien même il serait trop
tard, et même si cela ne changera rien, au fond. Le poète ne
peut rien d'autre que veiller dans la nuit. Et dire ce qui est, ce
qu'il en est.
On restera là
Avec ça sur les bras
Une souffrance éberluée
We publiceren alleen reviews die voldoen aan de voorwaarden voor reviews. Bekijk onze voorwaarden voor reviews.