Samen rijmt op amen

Gedurende vijftien jaren gingen Paula Irik en Sylvia van Rijn als geestelijk verzorgers voor in vieringen met bewoners met dementie in diverse verpleeghuizen van zorginstelling Cordaan in Amsterdam.

Met ontroering, dankbaarheid en groot plezier hebben zij in deze vieringen ervaren met hoeveel beleving mensen met dementie de Bijbelse verhalen binnen kunnen stappen. Nooit kwamen deze verhalen, ook voor henzelf, zozeer tot leven als in het samenzijn met de bewoners met dementie.

Het heeft hun eigen omgang met de Bijbel vrijmoediger gemaakt en de vieringen waarin zij voorgingen veranderd. Hun preken werden verhalen en hun verhalen werden gaandeweg een bescheiden vorm van 'bibliodrama'. Dat willen ze graag met anderen delen. Met allen die zich willen laten raken door de kracht van deze oude verhalen, zo zwanger van hoop en verzet.



In de eerste plaats is Samen rijmt op amen bedoeld voor bewoners, patiënten, naastbetrokkenen, (kerk)vrijwilligers, geestelijk verzorgers en anderen die beroepshalve werkzaam zijn in verpleeghuizen, ziekenhuizen en overige plekken van zorg.

Daarnaast kan het boek ook nuttig zijn voor leden van parochies en wijkgemeenten die zich inzetten voor inclusieve kerkdiensten (vieringen samen met bijvoorbeeld mensen met dementie) en voor ambtsdragers en andere kerkleden die actief zijn in het bezoekwerk.



De prachtige illustraties van Gitta Nieuwenburg laten weloverwogen veel ruimte open voor eigen invulling, voor eigen fantasie en voor eigen beelden die het gewicht leggen bij het goede. Schreeuwerige tinten en schokkende taferelen zijn bewust weggelaten, de kleuren zijn al even weloverwogen zacht en uitnodigend.



In de wondere wereld van mensen met dementie gaan de schrijvers op zoek naar de kracht van de oude verhalen van God en mensen. Dat is een complexe opdracht, waar de schrijvers zich met frisse moed, open geest en opgewekt hart aan zetten. Zij confronteren de rijke verteltraditie van de Schrift met een wereld waarin mensen veel kwijtraakten en tegelijk andere kwaliteiten ontwikkelden. Zij zoeken naar de betekenis van verhalen voor de mensen die onder hun gehoor zijn. Naar troost en goede moed. Hoop en uitzicht.

Geweldig dat de schrijvers muziek en voorwerpen aan hun verhalen verbinden. Beide kunnen bij de verhalen een wereld aan associaties, nieuwe betekenissen en verhalen oproepen.

Uit het voorwoord van Kees Posthumus

Sylvia van Rijn (1957) werkte meer dan 25 jaar in de ouderenzorg, als pastoraal medewerker in de parochie en als geestelijk verzorger in het verpleeghuis en is nog steeds een veelgevraagd voorganger bij uitvaarten. Daarvoor was zij actief in het jeugd- en buurtwerk.



Paula Irik (1952) werd in 2003 Sylvia's collega. Zij schreef meerdere boeken over de eigen stem van mensen met dementie, waaronder Als het maar echt is. Over de zachte kracht van mensen met dementie en recent, samen met Bette Westera Een beetje boos mag best. Dementees m/net poëzie.