Point

Een Yello album is een sonische reis in het blauw. We weten waar de reis begint, maar we hebben geen idee waar hij zal eindigen. Zo is het altijd geweest, en dat is niet anders met het nieuwste nest, Point genaamd.
Dieter Meier en Boris Blank - een songwritersduo dat door Hergé (Kuifje) bedacht had kunnen zijn. Voor de een, Blank, komen de melodieën in dromen, die de ander, Meier, in een roes brengen waardoor hij wilde Dada-sto¬ries op de typemachine hamert. De ene, Blank, voelt zich het meest op zijn gemak in de kluizenarij van zijn studio. De ander, Meier, reist de wereld rond op zevenmijlslaarzen. De twee maken al veertig jaar samen muziek. Er is geen spoor van ouderdom.

Point is op precies dezelfde manier tot stand gekomen als de dertien albums daarvoor en de evergreens Oh Yeah, The Race of The Rhythm Divine. 'Ik vergelijk onze muziek met beeldtaal,' zegt Blank. 'Ik ben de hele tijd een geluidsschilder aan het werk in mijn studio.' In vreugdevol detail arrangeert hij de klankkleuren - inmiddels kan hij putten uit honderdduizenden opgeslagen beats, melodische flarden en instrumentale solo's - in steeds veranderende combinaties op het canvas. 'Dan, als er zo'n zestig of zeventig foto's zijn, rijst de vraag: wat sturen we naar de tentoonstelling? Welke stukken zouden op een album passen?'

'Als Boris opgaat in zijn muziek, is hij als een kind in een hoop zand,' vertelt Meier met liefdevolle bewondering. 'Ik heb een dozijn trucjes ontwikkeld om dan de studio binnen te gaan zonder hem de stuipen op het lijf te jagen.' Als het zover is, gaat Meier zitten met zijn Hermes 'Baby' en ratelt er op los. 'De typemachine is een erotisch object,' zegt hij. 'Het typen is een gevoel erin.'