Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
We gebruiken cookies om:
De website vlot te laten werken, de beveiliging te verbeteren en fraude te voorkomen
Inzicht te krijgen in het gebruik van de website, om zo de inhoud en functionaliteiten ervan te verbeteren
Je op externe platformen de meest relevante advertenties te kunnen tonen
Je cookievoorkeuren
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
Con un lenguaje que se manifiesta en desguace, inventario de piezas rotas, desperdicios o desechos, se construyen visiones oblicuas que expresan extrañeza. La poeta se sirve de lo físico de los libros, de los gestos naturales de leer o escribir, de los objetos del entorno para expresar la eterna contradicción entre la escisión del individuo y su fluir en la corriente del universo humano, entre el ser que se detiene a mirar, a leer, o a tomar notas, y el movimiento irrefrenable del mundo, que la arrebata. Los poemas de Tolaretxipi no explican ni definen nada, pero algo se abre en los textos y se ramifica. Hay atención, tensión, aspereza, violencia, pero también contención y mesura. Caben el azar y la espontaneidad. Los poemas hablan de fallas, restos, desplazamientos; se escriben con lo que hay alrededor: vidas, memoria, objetos, paisaje, lecturas. Son huecos, espacios donde respirar. Las voces del poema no siempre coinciden con el yo; son, a veces, cuerpos que murmuran y se mueven.