Je suis sale. J'ai les cheveux desséchés, pleins de sel, des
démangeaisons au cuir chevelu. J'ai les yeux bleus. Je suis
grand. Je porte les vêtements que je portais il y a six mois
et je pue. J'ai perdu mes lunettes et appris à vivre sans.
Je ne fume pas, sauf si j'ai des cigarettes sous la main. Je
me saoule une fois par mois, quelque chose comme ça. La
dernière fois que j'ai vu ma femme, je l'ai envoyée au diable
mais j'ai fini par le regretter. J'adore ma fille, Sally.
Je m'appelle Alan Whitman... Et je survis dans une Angleterre
en ruine, envahie par des populations africaines obligées de
fuir leur continent devenu inhabitable.
Notre île sombre est la version révisée du Rat blanc, une
oeuvre «de jeunesse» datant de 1971. Se situant dans la
droite ligne des romans catastrophe de J.G. Ballard et John
Wyndham, Christopher Priest y dresse le portrait ironique
d'une ancienne puissance coloniale colonisée à son tour.
Plus de quarante ans après sa première édition, Notre île
sombre n'a rien perdu de son pouvoir de fascination. Sa
critique de l'arrogance des pays du Nord vis-à-vis de ceux
du Sud est plus que jamais d'actualité.
We publiceren alleen reviews die voldoen aan de voorwaarden voor reviews. Bekijk onze voorwaarden voor reviews.