Minister dixit

Cultuur en beleid: het heeft iets van een verstandshuwelijk. De ene partner: cultuur, altijd om geld verlegen maar bedacht voor inmenging van bovenaf. De andere partner: de beleidsmaker, houdt bij het inzetten van middelen steeds zijn eigen visie op de samenleving voor ogen. Sinds de culturele autonomie is het cultuurbeleid een Vlaams huwelijk geworden.
Dit boek beschrijft hoe in het pas ontvoogde Vlaanderen de klemtoon kwam te liggen op de uitbouw van een sociaal-cultureel netwerk. De jaren '80 brachten daarna samen met een gestegen zelfbewustzijn een cultuurbeleid dat in het teken van de kunsten stond. Momenteel zien we hoe beide bewegingen moeizaam naar elkaar toe groeien.
Moet gesubsidieerde kunst maatschappelijk relevant zijn? Moet de overheid consument of eerder producent georiënteerd zijn? Hoe verhoudt de overheid zich ten aanzien van de markt? Moet cultuur een dam opwerpen tegen de 'verzuring'? Hoe Vlaams is het Vlaamse cultuurbeleid? De auteur gaat na welke de visies waren van de opeenvolgende ministers m.b.t. deze en andere thema's. Het boek brengt voor het eerst een globale geschiedenis van het Vlaamse cultuurbeleid, waardoor het actuele cultuurdebat in een historische context komt te staan.

Uit de inhoud:
Situering – ‘Vlaamse’ karakter van het cultuurbeleid – Evolutie van het kunst- en cultuurbegrip – Rol van de cultuuroverheid – Legitimering van het cultuurbeleid – Doelstellingen van het Vlaamse cultuurbeleid – Participatiedebat.

Over de auteur(s):
Wim De Pauw is verbonden aan de opleiding 'sociale en culturele agogiek' aan de Vrije Universiteit Brussel. Hij publiceerde onder meer over het Vlaamse en Brusselse podiumkunstenbeleid. Momenteel bereidt hij een proefschrift voor over vernieuwing binnen het Vlaamse cultuurbeleid.