Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
We gebruiken cookies om:
De website vlot te laten werken, de beveiliging te verbeteren en fraude te voorkomen
Inzicht te krijgen in het gebruik van de website, om zo de inhoud en functionaliteiten ervan te verbeteren
Je op externe platformen de meest relevante advertenties te kunnen tonen
Je cookievoorkeuren
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
« Ils étaient quatre, aux carrures non terribles, accoudés à jouer à la manille coinchée. Il y avait là le Manuel Vidal dit « Sab’d’Ologne » parce qu’il était originaire des Sables d’Olonne — un doux ivrogne. Brandiloquent, ivrogne au moins autant que Sab’d’Ologne, mais en outre fier-à-bras et batailleur. Roubier, prénommé Austrégisile, et dit Gésil, bègue et communiste, mais sobre. Enfin, Montois, l’ancien maire. Sab’d’Ologne venait de donner et de « passer la main » à son partenaire, Austrégisile. Celui-ci regarda son jeu, réfléchit un moment et dit : — Eh eh eh ben, les gars, ça ça ça s’ra a-a, atout pique ! Cette déclaration faite, il ne sut pas réprimer un petit sourire, de confiance ou de supériorité, comme vous l’entendrez. Et c’est de là que tout le mal est venu… ».