Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
Carmen Sandbergen (20/11/2013 – 14/2/2024) leed aan de ernstige stof- wisselingsziekte Zellweger. Ze was ZEVMB, Zeer Ernstig Verstandelijk en Meervoudig Beperkt: ze was blind, hoorde slecht, kon niet praten, lopen of kruipen en had het verstandelijke niveau van een baby van enkele maanden.Bovendien tastte de ziekte haar organen aan doordat ze zichzelf langzaam vergiftigde. Toen de diagnose gesteld werd, 7 weken na haar geboorte, was haar levensverwachting maximaal twee jaar. Later werd dat vijf jaar. Uiteindelijk werd ze ruim tien.Toen haar ouders Andor en Bettina direct na de bevalling te horen kregen dat hun dochtertje ziek was, zijn ze brievenaan haar gaan schrijven. De bedoeling was dat ze als ze ouder was, kon lezen hoe het haar en haar ouders is vergaan de eerste jaren van haar leven. Toen het verpletterende nieuws kwam dat ze daar nimmertoe in staat zou zijn, besloten ze toch door te gaan met schrijven. Het resultaat is een uniek, openhartig, liefdevol en hartverscheurend verslag van ruim tien jaar 24/7 intensieve zorg en 24/7 intense liefde.‘Andor en Bettina zijn waanzinnig sterk, Carmen kon zich geen betere ouders wensen’ – Meyke Jordans, Emma Kinderziekenhuis