Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
We gebruiken cookies om:
De website vlot te laten werken, de beveiliging te verbeteren en fraude te voorkomen
Inzicht te krijgen in het gebruik van de website, om zo de inhoud en functionaliteiten ervan te verbeteren
Je op externe platformen de meest relevante advertenties te kunnen tonen
Je cookievoorkeuren
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
En 1973, à la ville comme à la scène, tout le monde sodomise tout le monde. Il est, bien sûr, de bon ton de clamer à haute et intelligible voix que l’on est un sodomiseur ou un sodomisé. Mais — attention, méfiance — il convient de le dire à mots couverts. Celui qui dit : Pierre encule Paul (ou Jacques ou Marie) est un malpoli. Je suis un malpoli. Enfin... Je croyais l’être. Pour une somme ridicule, j’avais promis aux éditions Julliard un texte absolument ordurier. Ce texte, j’ai eu beaucoup de mal à l’écrire. Parce que je n’ai pas la grossièreté aussi facile que je le croyais, parce que — c’est plus fort que moi —, c’est toujours mon proust qui finit par enculer mon céline. Bizarre. Mais c’est comme ça. C’est comme ça et c’est toujours assez bon pour ces maquereaux d’éditeurs.