«Il n'est d'histoire que de l'âme», écrivait Saint-John Perse. L'hypothèse m'a paru prometteuse
et digne d'être explorée. Mais lire dans cette perspective les événements du passé
présuppose une perspective arbitraire et un style particulier. Pour retrouver les états d'âme,
il ne convient pas d'interroger le fait, mais bien son retentissement. Le nombre de canons
hors d'usage et d'invalides défendant la Bastille importe bien peu à côté de l'immense
et durable écho de sa prise et de l'irréversible changement de la sensibilité dont elle fut
l'occasion. Rechercher un écho, ressusciter une émotion demande un style plus proche de
celui de À la recherche du temps perdu que de celui de l'historien. La résurrection ne se
trouve pas sur le chemin d'un propos didactique, mais bien et seulement sur les sentiers
buissonniers de la poésie.
Le passé ne se retrouve que dans la richesse du sentiment réveillé. L'histoire de l'âme que
l'on nommera ici le passé, dans l'espoir de renouer avec sa présence, n'est pas tout ce qui
arriva mais seulement une part privilégiée de celui-ci. On propose ici de penser que l'événement
élu par l'âme ou son histoire est celui qui a entraîné un changement de l'homme ou
bien plutôt a révélé un visage de l'âme apparu dans l'événement, c'est-à-dire un moment
de l'anthropophanie.
We publiceren alleen reviews die voldoen aan de voorwaarden voor reviews. Bekijk onze voorwaarden voor reviews.