Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
We gebruiken cookies om:
De website vlot te laten werken, de beveiliging te verbeteren en fraude te voorkomen
Inzicht te krijgen in het gebruik van de website, om zo de inhoud en functionaliteiten ervan te verbeteren
Je op externe platformen de meest relevante advertenties te kunnen tonen
Je cookievoorkeuren
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
Je ne sais pas pourquoi André Duprat est cloué sur son fauteuil roulant, et depuis combien de temps. Et je ne veux pas le savoir. Et c’est justement parce que je ne m’en fous pas. Ce que je sais, c’est que lorsqu’on sort d’un livre pareil, on a bien du mal à en parler. C’est du talent brut, de la pépite. 58 pages de mots vivants ! Les aphorismes de Duprat (il y en a près de deux cents dans ce livre), et leur titre déjà — c’est tout un poème. Il faut bien s’accrocher pour arriver au bout sans encombres. Je veux dire qu’ici, on sourit, là on s’angoisse, plus loin on rit à nouveau, avant de vraiment s’inquiéter et que, d’ironie en sagesses fulgurantes, au rythme de quatre soubressauts cardiaques à la page, on risque vite la fibrillation. Donc, prenez vos précautions, suivez la prescription médicale et abstenez-vous de café. Respirez calmement, bref, méfiez-vous... Après, laissez-vous emporter, mais gare ! car Duprat, “comme il ne marche pas, rêve d’un bon pas” ! Et puis, vous restera le stigmate. Il vous faudra vivre avec. Bon courage !