Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
We gebruiken cookies om:
De website vlot te laten werken, de beveiliging te verbeteren en fraude te voorkomen
Inzicht te krijgen in het gebruik van de website, om zo de inhoud en functionaliteiten ervan te verbeteren
Je op externe platformen de meest relevante advertenties te kunnen tonen
Je cookievoorkeuren
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
« Présent définitif » est le troisième et dernier volume de l’essai autobiographique que Marcel Béalu entreprit d’écrire sous ce titre général : « Le chapeau magique » (commencé avec « Enfances et apprentissage » et poursuivi avec « Porte ouverte sur la rue »). Les dates ici s’entremêlent et l’on ne peut parler uniquement de souvenirs. C’est l’expérience d’une vie axée sur la poésie et l’amour que résume cette « réflection », cette prise de conscience où le temps, l’art et la mort sont en cause. Lisons cette confession d’un homme plus heureux à soixante-dix ans qu’il ne l’était à vingt. « Je ne crains plus rien, écrit-il, j’atteins enfin l’âge où tout peut être dit, l’âge où j’écris vraiment pour moi seul, pour un seul celui qui est au fond de tous. »