Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Door een staking bij bpost kan je online bestelling op dit moment iets langer onderweg zijn dan voorzien. Dringend iets nodig? Onze winkels ontvangen jou met open armen!
Afhalen na 1 uur in een winkel met voorraad
Gratis thuislevering in België vanaf € 30
Ruim aanbod met 7 miljoen producten
Door een staking bij bpost kan je online bestelling op dit moment iets langer onderweg zijn dan voorzien. Dringend iets nodig? Onze winkels ontvangen jou met open armen!
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
Avoir un plan de carrière n’empêche pas, à terme, de prendre sa retraite et d’attendre que le téléphone sonne. Vivre dans l’espoir d’une vie au-delà de la vie n’empêche pas de mourir en se demandant pourquoi. Mourir avec les honneurs, enfin, n’empêche pas de pourrir, sous terre, dans une boîte en bois. C’est dire que, sans savoir si la vie est absurde, nous savons au moins qu’il est absurde de lui donner un sens. On ne demande pas plus à la vie d’avoir un sens qu’on ne demande à l’eau de mer de nous désaltérer. Telle est la thèse commune des cinq auteurs dont il est question dans ce livre : Camus, pour qui l’absurde n’est pas le monde lui-même (trop vaste pour n’être qu’absurde), mais le silence que le monde oppose à la question égocentrique de savoir ce qu’il veut dire ; Kafka dont Le Procès situe l'absurde au cœur des procédures de la vie quotidienne ; Beckett et Ionesco, dont le théâtre traque l'absurde au sein même du langage ; Boris Vian, enfin, dont L'Ecume des jours donne à l'absurde ses lettres de beauté et un air de jazz.