Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
We gebruiken cookies om:
De website vlot te laten werken, de beveiliging te verbeteren en fraude te voorkomen
Inzicht te krijgen in het gebruik van de website, om zo de inhoud en functionaliteiten ervan te verbeteren
Je op externe platformen de meest relevante advertenties te kunnen tonen
Je cookievoorkeuren
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
De février 1977 à décembre 1979, François Bott a tenu son journal où il se livre tout entier, sans jamais ôter le masque discret de l’ironie. Entre la jeunesse qui s’éloigne, irrésistiblement, et la mort qui pointe, sous le glas des illusions que s’est forgées ce siècle, il tranche dans le vif de ses journées. Des rencontres avec Cioran, la lecture de Perros, le souvenir fragile de Louise Brooks, l’humour de Monsieur Verdoux, des visages d’inconnues, des ciels tristes et des paysages... avec cela il réussit un mélange doux et amer. Rien qui ressemble aussi peu à ce qui s’écrit aujourd’hui : nous sommes mis dans le secret d’un homme que les dogmatiques et les vaniteux révulsent. Sa position, sans ambages, il la résume en peu de mots : « La sagesse : attendre tout des autres, et n’en rien espérer. »