Karen Van Winkel debuteert met deze roman die ze, na een schrijfcursus, schreef in de eenzame coronaperiode.
De alledaagsheid spat van de pagina’s in bijzondere, mooie, beschrijvende taal. Ik voelde me elk moment aanwezig naast Robert. In zijn kamer, samen met Jacques, in café Moustache samen met Germaine of op pad samen met Lou en haar camera. Ik sloot de hoofdfiguren gelijk in mijn hart en Robert nog het meest.
De tijd dat postbodes nog een sociale functie hadden ligt ver achter ons, maar de menselijkheid van dit beroep wordt hier zo hard in de verf gezet. Zo jammer dat dit in het echt bijna niet meer bestaat…
Het verraste mij dat Karen, ook aan het werk als fotografe, een groot stuk van die job verwerkt heeft in deze roman. Heel boeiend. De manier waarop ze in detail gaat bij het beschrijven van beelden zorgt ervoor dat je écht midden in dit verhaal zit.
Karen schreef een bijzonder boek, laat dat duidelijk zijn! De plot is hartverscheurend… en als emotionele lezer had ik natuurlijk mijn doos tissues weer nodig. Echt een aanrader voor een heel breed publiek! Over de liefde, het leven en nooit opgeven…
Mitsy van Standaard Boekhandel Hasselt