Het Privilege der Visscherie

Tijdens de bloederige Engelse burgeroorlogen vlucht Charles II naar het Europese vasteland. Een paar jaar later laat Lord Protector Oliver Cromwell de zetelende koning Charles I onthoofden. Na een dolend bestaan in ballingschap vestigt Charles II zich voor drie jaar in het gastvrije 17de-eeuwse Brugge. Met zijn bescheiden hofhouding is hij er een welkome eregast en actief participant bij diverse schuttersgilden binnen de stadspoorten. In Brugge weet hij zich ook militair beschermd door zijn persoonlijke lijfwacht: de aldaar opgerichte Grenadiers Guards. De dood van Cromwell betekent het einde van het Protectoraat waarna de Stuarts met hun verbannen monarch weer over het land regeren. Uit dank voor Brugse gastvrijheid schenkt Charles II in 1666 twee eeuwigdurende Visscherieprivilegies in de Engelse en Schotse wateren voor 50 vissersschepen. In de 19de eeuw wordt de rechtsgeldigheid van deze ondertussen vergeelde en wat vergeten Privilegies ter discussie gesteld. Britse en prille Belgische autoriteiten voeren een uitzichtloos juridisch en diplomatiek getouwtrek dat dichtslibt in een vaag verdrag. Met West-Vlaamse koppigheid en ondernemingsdrang voert Zeebruggeling Victor Depaepe in de jaren zestig van de 20ste eeuw een heuse kruistocht om de historische rechten van de ondertussen vergeten Privilegies te bewijzen. Depaepe verdedigt zijn stelling in Speakers Corner in Hyde Park en test de rechtsgeldigheid ervan proefondervindelijk uit in de Engelse wateren. Ook na zijn dood blijft dit Privilegie de gemoederen beroeren. Met de protectionistische uitbreiding van de Britse visserijlimieten zijn de historische voorrechten actueler dan ooit.