God is niet te vangen

De schrijvers 'laten zien hoe waardevol een schriftelijk geloofsgesprek kan zijn in een vluchtige tijd als deze'.
(Woord & Dienst, mei 2014).

Veertien kerkgangers uit Kesteren en omgeving bespreken in dit boek hun geloof met hun voorganger. Zij raakten hun band met het christendom niet kwijt, maar bleven evenmin stilstaan, want de vragen van de moderne tijd zijn ook die van hen. In God is niet te vangen. Onorthodoxe gesprekken over veranderend geloof laten zij zien wat ze op geloofsgebied hebben losgelaten en wat daarvoor terugkwam. Predikant Jan Offringa (van 2005-2010 voorzitter van Op Goed Gerucht) was hun welwillende en kritische gesprekspartner.

Dit boek is een uniek in zijn soort. Nog niet eerder is een gemeente zo openhartig en diepgravend in gesprek gegaan met haar predikant. Het resultaat is een reeks verhalen die een goed beeld geeft van wat er leeft aan geloof en ongeloof in een moderne geloofsgemeenschap.

Telkens gaat een gemeentelid met predikant Jan Offringa in gesprek over één onderwerp. Zo groeide een reeks unieke verhalen waarin veranderend geloof en theologische reflectie hand in hand gaan. De hoofdstukken gaan over God, Jezus, Geest, Bijbel, kerk, levenskunst, verstand, vrije wil, kruis, toekomst, wonderen, jeugd, islam en verandering.

Zowel naar vorm als naar inhoud lenen de gesprekken zich uitstekend voor persoonlijke verdieping en gezamenlijke bezinning. Per hoofdstuk zijn hiervoor een literatuurlijst en (achter in het boek) meerdere gespreksvragen opgesteld. Ook wordt in een bijlage beschreven hoe het project is opgezet en in andere kerkelijke gemeenten herhaald kan worden.

Het Benedictijns Tijdschrift schrijft in een recensie: 'Een prachtig boek. Een predikant en een voorzitter van de kerkenraad gaan met leden van hun PKN-gemeente in gesprek. Zij leggen hier een prachtig boek op tafel: een brok indringend pastoraat. Gelovigen zoals we ze vandaag aantreffen - geëngageerd, worstelend met veel vragen - worden aan het woord gelaten. Die aanpak zou je het model van de Emmaüsgangers kunnen noemen. Jezus is met mensen onderweg in gesprek. Hij laat ze uitpraten en vult achteraf wat lichtgevende punten aan! (Is dat niet wat in onze RK-kerk vandaag inculturatie heet?) De verhalen staan midden in het leven, ze hebben een gezicht (incl. foto). Er wordt geen catechisatie gegeven (algemene geloofswaarheden van bovenaf gedoceerd), maar er wordt geluisterd. En zij krijgen wederwoord, maar niet als 'het laatste woord' (ook letterlijk is het niet de dominee die de gesprekken afsluit maar de gelovige). Het boek is ook voorbeeldig verzorgd. Aanbevolen.'