Generaal Reynders

Niemand heeft zo hard gewerkt aan de voorbereiding van Nederland op de Tweede Wereldoorlog als opperbevelhebber generaal Reynders. Hij trotseerde grote weerstand en politieke aarzeling, en zag zich gedwarsboomd door zwakke politici. Hoe Nederland de oorlog verloor voor het begon.

Bij Koninklijk Besluit nr. 35 werd op 28 augustus 1939 de toenmalige Chef van de Generale Staf - luitenantgeneraal I.H. Reynders - benoemd tot Opperbevelhebber van Land- en Zeemacht. Op 30 augustus volgde zijn bevordering tot generaal. Ruim vijf maanden later - op 6 februari 1940 - werd hem eervol ontslag uit de militaire dienst verleend. Hij zou worden opgevolgd door de reeds gepensioneerde generaal H.G. Winkelman. Het was een gebeurtenis die insloeg als een bom. Het ontslag in een periode dat elk ogenblik een Duitse inval dreigde, veroorzaakte veel commotie en vragen in de vaderlandse pers. Vragen die toen om veiligheidsredenen niet beantwoord konden worden. De intelligente, hard werkende generaal werd zowel in civiele- als militaire kringen hoog gewaardeerd. In korte tijd had hij van een lastige en omvangrijke mobilisatie van voornamelijk dienstplichtigen een opvallend succes gemaakt. Bij de oorlogsvoorbereidingen waarvoor de generaal de verantwoordelijkheid droeg, werd hij echter in toenemende mate gedwarsboomd door het zwakke kabinet De Geer. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog bleek het inzicht van de bekwame generaal op nagenoeg alle punten juist te zijn geweest. Zo juist, dat het voor sommigen leek, of hij bijna profetische gaven heeft gehad. Een duidelijk eerherstel volgde echter niet. E.H. Brongers is een van Nederlands bekendste historici op het terrein van de Tweede Wereldoorlog. Grebbelinie 1940 werd 11 maal herdrukt.