Geef mij maar België!

Wij zijn een land van hovaardige francofone luilakken en polderteutonen die de Latijnse beschaving willen vertrappelen. We hebben grondstof genoeg voor een dozijn burgeroorlogen. We voeren er geen enkele. Wij schieten niet, we praten, klappen, kouten, kallen, zeveren. Dat zoiets vermoeiend kan zijn, en ergerlijk en vooral stomvervelend, weten de Belgen beter dan wie ook. Geen enkel pistoolschot duurt vierhonderd dagen.
We hebben vele indrukwekkende bijdragen aan de beschaving geleverd, van Pieter Bruegel tot Ilya Prigogine. Maar onze collectieve, gemompelde nederigheid maakt dat we daar in het Nederlands meestal over zwijgen.

Om onze lof te bezingen, zoeken we het liever aan de overkant. Benno Barnard vertaalde op zijn eigen,
schitterende wijze de liefdevolle haatgedichten (en vice versa) die Jacques Darras links en rechts in zijn œuvre over België schreef. Aldus Barnard: ‘Darras ontwaart in de Lage Landen (met inbegrip van het stroomgebied van Maas en Schelde) een subtiel, door de geschiedenis half uitgewist cultureel patroon, dat hij diep bemint. Hij is ongetwijfeld de enige Franse dichter die Nederlandse regels door zijn Franse poëzie strooit, iets volkomen exotisch in Parijse ogen – maar ten slotte is de poëzie zelf een exoot van de natuur.’

Geert van Istendael verzorgde een gepaste inleiding tot de belgitude bij dit knappe staaltje poëtisch plezier in ons vorstelijk hoenderhof, ons vaderland voor de vaderlandlozen.

JACQUES DARRAS (Bernay-en-Ponthieu, 1939) is een gevierd Franse dichter, essayist en vertaler.
Hij was professor Engelse en Amerikaanse poëzie aan de Universiteit van Picardië in Amiens en vertaalde o.a. werk van Walt Whitman, Ezra Pound en Samuel Coleridge.
Hij kreeg de Prix Apollinaire in 2004 en de Grand Prix de Poésie van de Franse Academie in 2006.

Deze compilatie werd – in nauw overleg met Darras – samengesteld en vertaald door BENNO BARNARD (Amsterdam, 1954), dichter, essayist en minnaar van België. Eerder vertaalde hij gedichten van o.a. W.H. Auden, Paul Celan en Emile Verhaeren.
Hij ontving onder meer de Frans Kellendonk-prijs en de Busken Huetprijs.