Een asgrauwe dageraad

De vrije verzen van Wang Jiaxin

zijn bedrieglijk eenvoudig en

kristalhelder, en zoals kristal een heel

kleurenspectrum verspreidt wanneer

je het draait in het licht, zo heeft de

poëzie van Wang Jiaxin een hele

reikwijdte aan betekenissen. In een

eigen, rustige stijl ontvouwt hij zijn

visie op de verhouding van het individu

tot de samenleving, de geschiedenis,

het lot, de mensheid. In de schaduw

van verleden en heden zoekt hij naar

waarheden, grote en kleine, vanuit

de directe ervaring. Al spelen zijn

gedichten vaak in de winter, ’s nachts

of in het duister, Wang Jiaxin ziet toch

aan de andere kant de zon. Of staat hij

altijd in een dageraad, maar één die

niet altijd rooskleurig is?



De Chinese dichter WANG JIAXIN

(1957) werd, zoals zovelen van zijn

generatie, tijdens de Culturele

Revolutie naar het platteland gestuurd

voor ‘heropvoeding’. Twee jaar na

de dood van Mao Zedong kon hij, in

1978, alsnog Chinees gaan studeren

aan de universiteit van Wuhan. In 1985

publiceerde hij zijn eerste dichtbundel.

Hij schopte het uiteindelijk tot

redacteur, essayist, criticus, literair

vertaler en hoogleraar Chinese

letterkunde. Sinds die eerste bundel is

hij gestaag blijven publiceren, won hij

vele nationale en internationale prijzen

en nam deel aan vele poëziefestivals

over de hele wereld. Hij is geroemd

om zijn Chinese vertalingen van onder

anderen Paul Celan, Marina Tsvetajeva,

Federico García Lorca en Osip

Mandelstam.



Deze overzichtsbundel van het

werk van Wang Jiaxin kwam tot

stand onder de redactie van SILVIA

MARIJNISSEN (1970), vertaalster van

Chinese literatuur, onder meer van

romans van Mo Yan en Chang Eileen,

van moderne poëzie van Jidi Majia,

Yang Mu, Ye Mimi, Hsia Yu, Shang

Ch’in, Duoduo en Chen Li en van

klassieke landschapspoëzie.