Vertel me eens iets wat ik nog niet weet.
Deze zin is de verbinding in deze associatieve roman.
Wetenswaardigheden, soms geheel onbelangrijk en toch heel relevant.
Dorien Dijkhuis rijgt ze als een parelsnoer aan elkaar, de wetenswaardigheden die ik nog niet weet.
Ze zijn verweven in het verhaal van de onbekende verteller die als toevlucht op een eiland is om te schrijven en te onderzoeken.
‘Om de scherpte van een vers verdriet te laten slijten.’
Ze rijgt niet alleen wetenswaardigheden aan elkaar maar ook mooie zinnen en uitspraken van bekende of minder bekende mensen.
Het boek triggert en stemt tot nadenken.
Over parallelle levens en gemiste levens.
Over genomen risico’s, gemeden kansen en dingen zomaar voorbij laten gaan.
Over een leven dat we delen met diegene die we nooit geworden zijn.
Over moederschap, beschikbaar zijn en het verlies van ervaringen die we nooit gekend hebben.
Vanaf het begin is het duidelijk dat de relatie van de verteller niet geworden is wat ze verwacht had.
Liefde die blijkbaar niet beantwoord wordt op de manier waarop ze gehoopt had.
Verwachtingen. Keuzes. En dan plots een wending die ze niet aan zag komen.
Of misschien wel, maar die ze bewust of onbewust negeerde. Verdriet.
‘Is er een woord voor de afstand tussen twee mensen die zielsveel van elkaar houden, maar elkaar niet kunnen bereiken omdat ze allebei verdrietig zijn.’
De keuze maken om moeder te worden en hoe je kunt weten dat het de juiste keuze is.
Over twijfels en zekerheden. Zeker ook over onzekerheden.
‘Tijdens het wachten worden angsten bezworen. Dromen gedroomd. Verlangens gevoed.’
‘Voor mij is dit schrijven het enige wat zin geeft aan wat er gebeurd is.
Of eigenlijk aan wat er niet gebeurd is. Vooral dat laatste.
Het geeft zin aan wat ontbreekt’.
‘Angst zetelt in het hoofd, niet in het hart. In het hart wonen de verlangens, de wensen en de dromen.’
Keuzes maken, het is niet eenvoudig.
Dit boek komt altijd op het juiste moment.
Het veroverde mijn hart en ik hoop ook het jouwe.
Dorien Dijkhuis schreef een prachtig, waardevol en warm boek. Ik ga het koesteren.
We kijken allemaal naar dezelfde maan.
We zijn verbonden door dezelfde maan.
Vertel me eens iets wat ik nog niet weet.
Mitsy van Standaard Boekhandel Hasselt