Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
We gebruiken cookies om:
De website vlot te laten werken, de beveiliging te verbeteren en fraude te voorkomen
Inzicht te krijgen in het gebruik van de website, om zo de inhoud en functionaliteiten ervan te verbeteren
Je op externe platformen de meest relevante advertenties te kunnen tonen
Je cookievoorkeuren
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
Un des premiers poèmes de Jean Rousselot s’intitulait Pour ne pas mourir. Une sélection de son œuvre s’est intitulée, en 1976, Les Moyens d’existence. Il a failli baptiser ce nouveau recueil La Poésie ou la mort. Autant dire que la Poésie n’a jamais été pour lui un genre littéraire mais un engagement absolu, une irremplaçable façon de vivre, de combattre et de résister. Jusqu’au bout. Quitte — les motifs ne manquent pas de nos jours ! — à « déchanter ». Pourvu, toutefois, que ce soit « au plus juste ». C’est à cette justesse que s’efforce, en nous écrivant « comme si nous devions nous revoir » (qui, nous ? « les autres inculpés ») un poète qui se réfère aux « arguments les moins douteux de la matière » de préférence à tous « les prototypes inaccomplis de l’esprit », mais qui a « pour hygiène la pratique de toutes les jacqueries paranoïaques de l’être ».