Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
We gebruiken cookies om:
De website vlot te laten werken, de beveiliging te verbeteren en fraude te voorkomen
Inzicht te krijgen in het gebruik van de website, om zo de inhoud en functionaliteiten ervan te verbeteren
Je op externe platformen de meest relevante advertenties te kunnen tonen
Je cookievoorkeuren
Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
« Carnets de déraison » donne voix au monologue intérieur d’une jeune femme qui s’accommode mal de sa médiocrité dans l’art de vivre, une jeune femme manifestement habitée d’un sens de l’idéal et d’une volonté de vivre pleinement, goulûment. Au travail, en amour, face au quotidien, elle cherche à déjouer ses propres attitudes limitatrices, en s’incitant, en se poussant… dans la déraison. Or, cette déraison salutaire évoquée et invoquée est systématiquement court-circuitée par une impitoyable introspection.
On assiste alors à l’expression bien saisie et bien sentie du drame intime d’une personne qui ne sait plus trop si elle manque de prise sur elle-même ou sur la vie… Qui ne peut que constater sa grande résistance au changement alors que c’est ce qu'elle souhaite le plus ardemment !
« Plus jeune, à l’école, lorsqu'on me demandait de me représenter par un animal, je disais que j’étais comme un tapi. Parce que. Bon. Le cadre tout croche remplace aujourd'hui l’animal tapis. On le remarque à l’occasion en se disant qu'il faudrait bien le redresser, et on l’oublie en le laissant comme il est. Croche. On l’aime comme ça. On se résigne à ce qu'il soit de toute façon et malgré les tentatives de redressement, toujours un peu croche. C’est bien, comme ça. »