Blauw slik

?Veel dichters hebben nauwelijks nog oog voor de constructie van een dichtbundel. Niet zo Stefaan van den Bremt. De manier waarop hij zijn bundel opbouwt, vertelt haast evenveel als wat in elk gedicht afzonderlijk te lezen staat.? Zo noteerde Luuk Gruwez in de bijlage Letteren van De Standaard (4 december 2009) over de bundel Voegwerk. En hij besloot zijn recensie met: ?Karakteristiek voor deze verzen is de wil om alles samenhang en orde te verschaffen. De dichter is een metselaar, meer bepaald een voeger. Zijn voegwerk moet ervoor zorgen dat de dingen een onderlinge verbondenheid krijgen. Dit is de absolute voorwaarde voor hun verdere bestaan. Maar het leven is te groot; het groeit de dichter boven het hoofd.?
Dit alles, en meer bepaald de slotzin, is zeker ook van toepassing op deze nieuwe bundel met de bevreemdende titel Blauw slik. Zoals alle goede dingen bestaat hij uit drie: een eerste deel met twaalf gedichten varieert het motief ?staan?; een langer middendeel van zesentwintig gedichten volgt ? Gezelle en zijn Tijdkrans achterna ? de gang van het jaar, waarna een reeks van nog eens twaalf gedichten uitnodigt om te ?gaan?, zij het onder een paradoxaal gesternte, dat van de Spaanse dichter Antonio Machado (?Ga maar er is geen weg?).
Wie een Van Dale bezit, kan daarin onder het lemma ?slik? ook ?blauw slik? aantreffen met als verklaring: ?diepzeeafzetting langs de randen der continenten?. Een zomers bezoek aan de jachthaven van het plaatsje Pauillac in de Gironde confronteerde de dichter met een wel zeer aardse werkelijkheid: het blauw van de zuiderse hemel dat zich had ingegraven in het slib waarin bij laagtij elke drang naar varen vast moest lopen. Op het eerste gezicht een visioen van onmacht. Bij nader inzien een utopische belofte van verzoening tussen hemel en aarde. Pauillac in de M?doc of Dishoek op Walcheren ? die belofte wacht overal.

STEFAAN VAN DEN BREMT (1941) debuteerde als dichter in 1968 (bekroond met de prijs voor het beste literaire debuut) en publiceerde tot nog toe ruim twintig po?zietitels. Met Andere gedichten (1980) vestigde hij zijn reputatie als satirisch politiek dichter; met Het onpare paar (1981) verraste hij zijn lezers op een eigenzinnige liefdeslyriek. Een vlieg met gouden vleugels (1997) ontlokte recensent Piet Gerbrandy in de Volkskrant (6 maart 1998) de verzuchting: ?Po?zielezers aller Nederlanden, verenigt u en sluit deze Vlaming in uw hart!? Een hoogtepunt uit Van den Bremts dichterlijke ?uvre wordt bereikt met de bundel Stemmen uit het laagland (2001). Het jaar daarop ziet een verzamelbundel het licht bij Lannoo onder de titel In een mum van taal. Na Voegwerk dat in 2009 bij Atlas verscheen, is er dit najaar de nieuwe bundel Blauw slik.
Naast dichter is Van den Bremt ook essayist en een van onze beste po?zievertalers. Franstalige Vlamingen als Emile Verhaeren en Maurice Maeterlinck, maar ook hedendaagse Franstalige Belgen als Marc Dugardin en Andr? Doms werden door hem over de taalgrens getild. Uit het Spaans verdietste hij Nicol?s Guill?n, Octavio Paz, Jos? Lezama Lima, Jaime Sabines, Pablo Neruda, Ram?n L?pez Velarde, Marco Antonio Campos, Juan Gelman en Juan Manuel Roca. Dankzij Van den Bremts vertaalarbeid weten we dat Franz Kafka gedichten heeft nagelaten, dat Bertolt Brecht niet alleen een groot toneelauteur was, dat Duitse po?zie ? getuige het dichtwerk van Richard Pietrass ? ook vrolijk en zinnelijk kan zijn.
Voor zijn vertaling van de roman S?gou / De aarden wallen ontving Stefaan van den Bremt de Koopalbeurs voor letterkunde 1988.
In Mexico werd hij in 2007 gelauwerd met de Internationale Po?zieprijs van Zacatecas.