Standaard Boekhandel gebruikt cookies en gelijkaardige technologieën om de website goed te laten werken en je een betere surfervaring te bezorgen.
Hieronder kan je kiezen welke cookies je wilt inschakelen:
Technische en functionele cookies
Deze cookies zijn essentieel om de website goed te laten functioneren, en laten je toe om bijvoorbeeld in te loggen. Je kan deze cookies niet uitschakelen.
Analytische cookies
Deze cookies verzamelen anonieme informatie over het gebruik van onze website. Op die manier kunnen we de website beter afstemmen op de behoeften van de gebruikers.
Marketingcookies
Deze cookies delen je gedrag op onze website met externe partijen, zodat je op externe platformen relevantere advertenties van Standaard Boekhandel te zien krijgt.
Door een staking bij bpost kan je online bestelling op dit moment iets langer onderweg zijn dan voorzien. Dringend iets nodig? Onze winkels ontvangen jou met open armen!
Afhalen na 1 uur in een winkel met voorraad
Gratis thuislevering in België vanaf € 30
Ruim aanbod met 7 miljoen producten
Door een staking bij bpost kan je online bestelling op dit moment iets langer onderweg zijn dan voorzien. Dringend iets nodig? Onze winkels ontvangen jou met open armen!
Je kan maximaal 250 producten tegelijk aan je winkelmandje toevoegen. Verwijdere enkele producten uit je winkelmandje, of splits je bestelling op in meerdere bestellingen.
Mehdi Belhaj Kacem et Tristan Garcia ont en commun d’être deux figures majeures de la scène philosophique française et de poursuivre, chacun à leur manière, l’écriture d’une œuvre littéraire. « Algèbre de la Tragédie », le dernier chapitre de L’Esprit du nihilisme, est le point de départ choisi par Tristan Garcia pour son intervention lors du colloque organisé, en 2013, autour de l’œuvre de Mehdi Belhaj Kacem, à l’ENS-Ulm. Dans sa postface, Critique et rémission, il propose la lecture suivante de sa démarche : « L’œuvre de Mehdi Belhaj Kacem correspond à l’idéal que je me fais d’une pensée critique, au terme du XXe siècle et d’une modernité qui ne veut pas finir. En repartant du début d’Algèbre de la Tragédie, je voudrais éprouver par des concepts mon sentiment de lecteur : qu’est-ce qui m’amène à interpréter le travail de Mehdi Belhaj Kacem comme celui du critique par excellence – de l’homme de la crise ?»