‘Het blauwe uur’ van Paula Hawkins is een van de meest verwachte boeken van dit najaar. Dat komt vooral door wat ze tien jaar geleden beleefde toen ‘Het meisje in de trein’ een immens succes werd. Een gesprek over kunst en misdaad, vrienden en ijdeltuiten en hoe het succes haar veranderd heeft.

De insteek van ‘Het blauwe uur’ is intrigerend. Een installatie van de beruchte kunstenares Vanessa Chapman zou een menselijk bot bevatten. James Becker is de conservator van de stichting die Chapmans werk beheert want zij overleed vijf jaar geleden na een lang ziekbed. Hij reist naar een afgelegen Schots eiland waar Chapman vaak verbleef en waar haar intieme vriendin dokter Grace Haswell waakt over haar nalatenschap. Het gerucht gaat dat het bot weleens van Chapmans overleden man, een notoire rokkenjager, zou kunnen zijn.

Wat was het startidee voor ‘Het blauwe uur’?
Paula Hawkins: “Ik kreeg het idee toen ik op reis langs de Franse kust een eilandje ontdekte waar slechts één huis stond. Ik zag meteen de mogelijkheden om op zo’n plaats een misdaadverhaal te situeren maar ik vroeg me vooral af wie op die plek zou willen wonen. Ik heb zelf weleens naar zo’n plek gezocht om eventueel te kopen maar ik heb ze nog niet gevonden. Misschien blijft het vooral een romantische droom. Ik wilde een roman schrijven over een eigenzinnige kunstenares die sterke werken maakte maar niet meteen de meest sympathieke vrouw was. In de kunstwereld gaat veel geld om en er lopen nogal wat mensen rond die vooral gebakken lucht verkopen, dus dat leek me ook een boeiende insteek.”

Er zijn ontelbare boeken geschreven over complexe relaties maar ‘Het blauwe uur’ gaat vooral over vriendschap. Waarom wilde u daarover schrijven?
“Ik ken niet zoveel romans die over innige vriendschappen gaan. De relatie tussen Vanessa en Grace, die de eigenlijke hoofdfiguur is, veranderde sterk terwijl ik het boek schreef. Grace denkt dat ze lelijk is, heeft enkele serieuze butsen en builen opgelopen en heeft niks met de kunstwereld waarin volgens haar vooral pretentieuze ijdeltuiten rondlopen. Vijf jaar na de dood van Vanessa treurt ze nog altijd maar dat wordt niet altijd herkend want ze was ‘maar’ haar dokter.”

Bijna tien jaar geleden publiceerde u met ‘Het meisje in de trein’ een van de meest succesvolle romans van deze eeuw. Hoe kijkt u daarop terug?
“Vooral met verwondering, en dankbaarheid ook. Elke schrijver wil lezers en ik kreeg er plots heel veel. Dat was behoorlijk overweldigend en een tijd werd ik vooral geleefd. Ik ben dankbaar dat ik dat heb mogen meemaken en ik heb vooral geleerd om los te laten wat je niet kan controleren. Ik ben nu meer gewapend tegen wat er op mij afkomt. Het mooiste is toch wanneer ik rustig thuis kan schrijven en schaven aan een verhaal. Als ik dat ideale huisje op die afgelegen plaats vind, zal ik mij daar met alle plezier terugtrekken om te doen wat ik het liefst doe.”

© Kate Neil