Marc de Bel heeft het op zijn zeventigste drukker dan ooit. Zijn ‘nieuwe voordeur’ werd uitbundig gevierd met feestjes, wenskaarten en – als kers op de taart – de gloednieuwe biografie ‘Belhamel’. Tussendoor schreef Vlaanderens populairste jeugdschrijver ook nog een nieuw Boeboeks-boek (‘De spelen van het Biezebos’) en ‘Mali en de vlinders’, een wondermooi prentenboek.

Marc de Bel: “Het was inderdaad hectisch, zeker met de verschijning van mijn biografie. Leuk, al die aandacht, maar ik ben blij dat ik nu weer op mijn gemak kan zitten schrijven.”

Was u meteen enthousiast over die biografische plannen?
“Ik had er wel vertrouwen in, want ik ken Jasper (Van Loy, de schrijver, red.) vrij goed. Sterker nog: ik heb hem zelf ooit benoemd tot mijn officiële biograaf, op zijn elf jaar. Toen al wist Jasper meer over mezelf dan, euh, ikzelf.”

Ooit schreef u uitsluitend voor een lagereschoolpubliek, maar vandaag laveert u soepel tussen prentenboeken, jeugdboeken, young adult … Hoe is dat zo gekomen?
“Voor mij is dat pure yin-yang. Wanneer ik aan een zwaarder boek werk dat veel research vraagt, zoals de oorlogsromans ‘Ule’ en ‘Marie’, lijkt het soms alsof ik die heftige geschiedenis zelf meemaak. Na zo’n boek zegt mijn vrouw Mie vaak: ‘Kom, nu is het hoog tijd om weer iets luchtigs en grappigs te schrijven.’ Maar omgekeerd werkt het evengoed: als ik een tijdje alleen maar boeken voor jonge lezers schrijf, begint het sowieso weer te kriebelen om een ‘ouder’ boek te schrijven. Die afwisseling heb ik blijkbaar nodig als schrijver.”

U schrijft de laatste jaren opvallend veel romans over kinderen in oorlogstijd. Waarom houdt dat thema u zo bezig?
“Ik heb mijn opa nooit gekend als kind, want hij sneuvelde op de allerlaatste dag van de Eerste Wereldoorlog, nadat hij vier jaar lang in de modder van de IJzer had gevochten. Dat gemis heeft misschien toch meer indruk op me gemaakt dan ik lang heb gedacht. En ik heb een hekel aan onrecht, zeker als er kinderen mee gemoeid zijn. Zo’n oorlog maakt alles kapot, ook hun kans op een onbezorgde kindertijd. Met boeken als ‘De vlucht van Farid’ en ‘Ule’ probeer ik een hoopvol tegengewicht te bieden voor al dat zinloze oorlogsgeweld.”

Eerder dit jaar verscheen ‘De Kriegels are back!’, een vervolg op uw klassieker uit 1992. Het nieuwe boek is bedoeld voor een iets ouder publiek, vanaf 13 jaar. Een bewuste keuze?
“Tegenwoordig reken ik voor elk boek een jaartje bij, omdat ik merk dat het leesniveau van jongeren er fel op achteruitgaat. Verhalen die leerlingen uit het zesde leerjaar vroeger perfect begrepen, bewaar ik nu voor kinderen van het middelbaar. Natuurlijk vind ik dat best jammer. De oorzaak hoef je volgens mij ook niet ver te gaan zoeken. Kinderen – en jongvolwassenen – lezen vandaag veel minder dan dertig jaar geleden. Terwijl lezende kinderen minstens een jaar rijper en wijzer zijn dan hun leeftijdsgenoten.”

Uw fans van dertig jaar geleden hebben ondertussen zelf vaak kinderen. Hoopt u dat die ook Marc de Bel-lezertjes worden?
“Het gebeurt wel steeds vaker op signeersessies dat jonge mama’s en papa’s in de rij staan met twee boeken: hun eigen, stukgelezen ‘Ei van oom Trotter’, bijvoorbeeld, en een nieuwe versie voor hun kinderen. Onlangs kreeg ik ook een mail van een koppel, ‘of ik misschien naar hun huwelijksfeest wilde komen’. Blijkbaar hadden ze elkaar ooit leren kennen op kamp en was de vonk overgeslagen toen ze ontdekten dat ze allebei grote fan van mijn boeken waren. Dat is toch fantastisch?”

Hebt u, met meer dan 200 verhalen op de teller, eigenlijk ooit last gehad van writer’s block?
“Nee, integendeel! Ik vergelijk het graag met de kippen die in mijn tuin rondscharrelen. Als ik hen morgen zou vragen om geen eieren meer te leggen, zouden ze waarschijnlijk ontploffen. Bij mij is dat net hetzelfde: schrijven is mijn tweede natuur, ik mag er niet aan denken dat ik zou moeten stoppen. Ik heb op dit moment 24 verschillende projecten klaarliggen om uit te schrijven. Na al die jaren zit er dus nog geen sleet op mijn verbeelding. Waarschijnlijk komt dat omdat ik, toen ik vijf was, een jaar lang ziek in bed heb gelegen. Ik móést mezelf toen wel bezighouden met wat er in mijn hoofd gebeurde. Als ik een foto zag voorbijkomen in een krant, verzon ik daar bijvoorbeeld meteen een verhaal bij. Die verbeeldingskracht heb ik nog altijd.”

U bent er ondertussen 70, maar u bent – naar eigen zeggen – mentaal altijd 11 jaar gebleven. Geldt dat nog steeds?
“Volgens mijn vrouw word ik één jaar ouder per decennium, mentaal dan. Dus zit ik nu ergens rond de 14 à 15 jaar.”

Moge dat nog lang zo blijven. Bedankt voor het gesprek!

© Yves Schepers Photography