Je zou het haar niet nageven, maar Anna, de ondeugende kleuter die de wereld stap voor stap ontdekt, mag dit jaar 20 kaarsjes uitblazen. Haar geestelijke moeder Kathleen Amant gooit al net zo lang hoge ogen als auteur van prachtige prentenboeken. Ook Sinterklaas draaft regelmatig op in haar verhalen en dat is geen toeval, want Kathleen is grote fan van de goedheiligman!

Kathleen Amant: “Ik vond het sinterklaasfeest altijd geweldig als kind. Ik herinner me de magie en de spanning in aanloop naar 6 december ook nog goed. Prentjes uitknippen voor mijn verlanglijstje, uit het raam turen of de Sint niet toevallig langskwam ... Als ik vandaag ergens de geur van mandarijntjes ruik, word ik meteen weer teruggekatapulteerd naar die heerlijke tijd.”

U schreef al verschillende boeken over de Sint. Kent u hem ook persoonlijk?
“Als klein meisje heb ik hem weleens ontmoet, maar ik weet niet of ik toen een goede indruk heb gemaakt ... De Sint kwam een keer bij ons thuis op bezoek en vroeg of ik een liedje voor hem wou zingen, maar ik was zo zenuwachtig dat ik een black-out kreeg. Het enige dat me te binnen schoot, was een ondeugend liedje dat de stoute kinderen in onze buurt altijd zongen. Dat ben ik dan maar uit volle borst beginnen te zingen. (lacht) Mijn ouders zakten door de grond van schaamte, maar de Sint zelf kon er gelukkig om lachen.”

Uw eigen ondeugende ‘kindje’, Anna, vierde dit jaar haar 20ste verjaardag. Hoe kwam u destijds op het idee voor Anna?
“Ik was met mijn gezin op vakantie in Griekenland en hoogzwanger van onze dochter. Terwijl onze jongste zoon lag te dutten in de hotelkamer, zat ik op het terras wat te tekenen. Eigenlijk wilde ik mijn dochter tekenen, of toch hoe ik me voorstelde dat ze er later zou uitzien. Ik had al twee blonde zonen en was ervan overtuigd dat mijn dochter donker haar zou hebben, zoals ik. Later bleek dat ik de bal compleet had misgeslagen: mijn dochter was al even blond als haar broers. Maar dat meisje op de tekening is daarna wel Anna geworden.”

Klopt het dat u Anna stiekem beschouwt als uw vierde kindje?
“Ja, mijn andere drie kinderen zeggen zelf soms lachend dat ‘Anna hun kleine zusje is’. Na al die jaren maakt ze ook echt deel uit van ons gezin. Dat had ik 20 jaar geleden niet durven denken. Na zes Anna-boeken dacht ik: ‘Nu zal ik wel ongeveer alle peuterthema’s behandeld hebben’. Maar kijk, ondertussen zijn we 65 boeken verder en barst ik nog van de ideeën voor nieuwe Anna-avonturen.”

Hebt u ooit overwogen om voor een ouder publiek te schrijven?
“Nee, ik heb nu eenmaal een zwak voor peuters en kleuters. Hen teken ik ook het allerliefst. Een van mijn allereerste tekenopdrachten was voor een kinderopvang, waar ik ontdekte dat ik graag baby’s en kleuters tekende. Ik had zelf ook twee peuters in huis rondlopen, maar vond nergens prentenboekjes die echt bij hun leefwereld aansloten. Dus ben ik ze zelf maar beginnen te maken.”

Hebt u die leefwereld de voorbije jaren ook zien evolueren?
“Op 20 jaar is er wel wat veranderd, ja. Ouders praten vandaag bijvoorbeeld veel meer over gevoelens met hun kinderen. Met mijn boeken probeer ik ouders een handje te helpen in dat ‘nieuwe’ opvoeden. Want een makkelijke taak is het zeker niet. Ken je bijvoorbeeld het gebroken-koekjessyndroom? Mijn dochter had daar vroeger vaak last van. Dan kwam ze thuis van school en werd ze verschrikkelijk boos om iets kleins, bijvoorbeeld een koekje dat niet heel uit de verpakking kwam. Als ouder begreep ik die woedeaanval niet, tot ik over dat syndroom las. Wat bleek? Mijn dochter was waarschijnlijk overprikkeld van haar lange schooldag. Op het moment dat ze thuiskwam, moest die opgebouwde spanning er gewoon even uit. Voor mij was dat een echte eyeopener, die ik later ook in een verhaal van Anna heb verwerkt.”

Krijgt u soms ook leuke reacties van jonge lezers of hun ouders?
“Ja, op signeersessies merk ik dat kleuters nog altijd heel enthousiast reageren op het figuurtje van Anna. Heerlijk om te zien! Onlangs kwam een mama me ook vertellen dat Anna omzeggens het leven van haar kind had gered. Bleek dat haar zoontje heel vaak onder het mes moest en dan telkens zijn Anna-pop mee de operatiezaal innam. Dat verhaal maakte me wel even stil … Vroeger droomde ik er altijd van om kinderpsycholoog te worden. Dat is er niet van gekomen, maar met mijn boeken help ik waarschijnlijk ook veel kinderen.”

U schrijft jaarlijks zo’n tien boeken. Slaapt u soms ook nog?
(lacht) “Ik werk inderdaad hard. Maar nu ik een dagje ouder word, probeer ik wat gas terug te nemen en het ‘slechts’ bij zes per jaar te houden.”

© Sarah Vandepitte