Je mag haar veel noemen: scenariste, content creator of – haar persoonlijke favoriet – ‘Prinses van de Politieke Satire’. Zolang het maar géén ‘influencer’ is. Sinds haar succesvolle boek ‘En ze leefden nog’ kreeg Elisabeth Lucie Baeten er ook nog de titel van kinderboekenschrijver bij. Haar bundel, waarin ze klassieke sprookjes van een modern jasje voorziet, krijgt nu een vervolg.

Vond je dat zo’n update van de klassieke sprookjes weleens mocht?
Elisabeth Lucie Baeten: “Ik wil de klassieke sprookjes zeker niet vervangen, want ik ben zelf een grote sprookjesfan. Maar ik wou er weleens een alternatief naast zetten, omdat ik vind dat de sprookjes, zoals iedereen ze kent, niet genoeg zijn. Veel van die verhalen staan bol van de ouderwetse clichés, hé. Jongens moeten stoere ridders zijn en meisjes lieve, mooie prinsessen. Terwijl ik vind dat iedereen zelf mag beslissen wat-ie wil zijn: stoer, schattig, luid, lief ... Dat is ook de insteek van mijn boeken. ‘Hoe kan ik een stem geven aan Assepoester en co., zodat ze zelf meer controle hebben over hun verhaal?’ In mijn eerste boek heb ik me vooral op de prinsessen gefocust, maar in dit tweede zitten ook twee ‘mannelijke’ protagonisten, Aladdin en Pinokkio. Omdat ik vind dat jongens ook recht hebben op verhalen die over meer gaan dan stoer en sterk zijn.”

Naar verluidt heb je lang getwijfeld of je je sprookjes voor kinderen of voor volwassenen zou schrijven.
“Ja, omdat ik mijn idee van geüpdatete sprookjes voor het eerst in een column had gebruikt. Daar kwam toen veel reactie op, vooral dan van volwassenen: ‘Hier zit een boek in, Elisabeth!’ Pas toen ik later met mijn dochter de zoveelste Disney-film van die maand aan het bekijken was, viel mijn frank. Het zijn vooral onze kinderen die voortdurend om de oren worden geslagen met sprookjes. Het leek me dus logisch om mijn alternatieve verhalen in de eerste plaats voor hen te schrijven. Al hoor ik vaak dat mijn ‘En ze leefden nog’-verhalen ook gretig gelezen worden door volwassenen. Zo’n Assepoester die zich uit de naad werkt om het iedereen naar zijn zin te maken, dat is toch ook gewoon een ouderwetse vorm van people pleasen? Ik ken veel volwassenen die daar last van hebben, inclusief mezelf.” (lacht)

Is je eigen dochter, de grote Disney-fan, ondertussen ook voor jouw versies te vinden?
“Het is wel mooi om te zien hoe ze ondertussen beide versies heeft omarmd, ja. Als bij ons thuis ‘De kleine zeemeermin’ weer eens opstaat, heeft ze het nu ook vaak over ‘de Ariël uit het verhaal van mama’. Missie geslaagd, dus.”

BOMVOLLE AGENDA

Dat Elisabeth nog de tijd vond om een tweede ‘En ze leefden nog’-boek te schrijven, mag een klein wonder heten. Sinds ze vorig jaar viraal ging met haar hilarische ‘Katrien van Politiek PR’-filmpjes op Instagram, gaat het hard met de carrière van de scenariste. Van een gesmaakte deelname aan ‘De slimste mens ter wereld’ tot een zitje in het panel van ‘The Masked Singer’: de camera houdt van Elisabeth Lucie Baeten.

En nu sier je ook nog eens de cover van ons magazine. Hoe kijk je zelf naar al die mediaaandacht?
“Ik denk dat het nog altijd niet helemaal tot me doorgedrongen is hoe zot het voorbije jaar is geweest. Ook wel omdat ik daarvoor simpelweg de tijd niet heb. Mijn agenda zit bomvol en tegelijk ziet geen enkele week er hetzelfde uit. Ik ben heel blij met de kansen die ik nu allemaal krijg, maar het is ook wel een tikje veel. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik het voorbije jaar voor ongeveer elk Vlaams televisieprogramma gevraagd ben. Bij elk voorstel luister ik altijd eerst naar mijn buikgevoel: past dit wel bij wie ik ben? Meestal gevolgd door de meer prozaïsche vraag: kan ik het er nog bijnemen in mijn agenda? (lacht) Op die laatste vraag zou ik nog wat vaker ‘nee’ moeten durven antwoorden.”

Je wordt weleens ‘de stem van de millennialgeneratie’ (geboren tussen 1980 en 2000, red.) genoemd. Snap je dat?
“Ik zou zoiets natuurlijk nooit van mezelf zeggen, maar ik begrijp het wel. Ik denk dat de politieke satire in mijn ‘Politiek PR’-filmpjes door veel van mijn generatiegenoten gesmaakt werd. En dat er nood was aan een plaats waar mensen, los van zure commentaarsecties op krantensites, hun ongenoegen eens konden uiten over het gedrag van sommige politici. In die zin ben ik misschien eerder een ‘medium’ van een generatie dan een ‘stem’. (lacht) Mijn filmpjes waren natuurlijk grappig bedoeld, maar de kern van de boodschap was wel bittere ernst. Ook ik vond het niet oké hoe sommige politici zich alleen maar leken te bezondigen aan wildplassen, dronkenschap en racisme, terwijl ze ons land in goede banen zouden moeten leiden.”

Nog zo’n term die mensen vaak met jouw naam associëren: influencer.
“Daar wil ik toch even tegen protesteren. Ik krijg de indruk dat mensen niet altijd weten wat een influencer juist doet. Bij dezen: niet iedereen die veel Instagram-volgers heeft, is automatisch ook een influencer! Influencers maken tegen betaling reclame voor allerlei producten. Ik zou mezelf eerder een ‘content creator’ noemen, al is dat ook een onnozele term. Ik schrijf, regisseer, acteer en monteer al mijn filmpjes zelf – en ik word daarvoor door niemand betaald.”

Het aantal volgers op je Instagram is het afgelopen jaar serieus geboomd. Ben je daardoor voorzichtiger geworden?
“Nee, al besef ik nog altijd niet helemaal hoe groot mijn publiek daar ondertussen geworden is. Een dik jaar geleden had ik 20.000 volgers, nu zijn dat er ongeveer 240.000! Maar als het bijvoorbeeld over politiek gaat, zal ik nog altijd eerlijk mijn mening verkondigen. Ik heb liever dat sommige volgers afhaken, dan dat ik mezelf zou verloochenen.”

Het lijkt anno 2024 alsof je voor het succes geboren bent. Was dat altijd het geval?
“Oh nee, ook bij mij was the struggle very real vroeger. (lacht) Er was een tijd dat ik van de ene job naar de andere sukkelde, zonder succes. Ik kus dus nog elke dag mijn twee handen dat ik vandaag mag doen wat ik het liefste doe: schrijven.”

© Anneke D'Hollander