Twee jaar na zijn vorige boek komt Hans Bourlon met een nieuw boek: ‘De tijdreiziger’. Hij flirt met de grens tussen fictie en non-fictie in 25 kortverhalen met een maatschappelijk thema.
“Ik ben van nature een nieuwsgierig mens. Ik heb jarenlang artikels verzameld uit nationale en internationale kranten en weekbladen. Er is in de pers namelijk al heel wat geschreven en voorspeld over de toekomst. Ik hou ervan om na te denken over wat zou kunnen komen en wat dat dan betekent voor ons alledaagse leven.”
“Ik hoop inderdaad dat mijn boek een trigger is om na te denken. Om te reflecteren over de gevolgen van hoe we vandaag leven. Het is een boek over de toekomst, maar tegelijkertijd is ook afscheid een groot thema. Want nieuwe dingen betekent ook afscheid nemen van oude dingen. Afscheid van geliefden, afscheid van tradities. Zo zit er een verhaal in van iemand die de aarde verlaat om te gaan leven op een nieuwe planeet. Of een verhaal over het feit dat het verboden is dieren te slachten. Daarnaast heb ik ook grote aandacht voor het ethische aspect. Soms wordt het extreem doorgetrokken, zoals wat er zou gebeuren als we een neanderthaler opnieuw tot leven zouden wekken. We kunnen namelijk al klonen en genetisch modificeren, dus dat is niet onrealistisch. Maar willen we dat wel? Er is namelijk geen wereldwijde ethische orde die zulke dingen verbiedt.”
“Toch wel. Het boek heeft een positieve ondertoon. Doemdenken is gemakkelijk en komt intellectueler over. Ik heb ervoor gekozen om de moeilijke weg te nemen. Het is een plicht naar de jeugd toe om positief naar de toekomst te kijken.”
“Van ‘Gigantisme’ van Geert Noels en ‘Vroeger was alles anders’ van Korneel De Rynck. Ze zetten me beide aan om na te denken, ik hou daarvan. Ik ben zelf een kind van de jaren 60, dus ik herken veel zaken uit dat laatste boek, dat over eind jaren 50 gaat. Het beschrijft echt het leven zoals het toen was. En het doet je tegelijkertijd ook nadenken over de huidige maatschappij. Neem nu de auto. Vandaag de dag onderwerp van de klimaatbeweging, eind jaren 50 onderwerp van verwondering. Mensen gingen picknicken langs de E40 om die auto’s te zien. Ze gingen op een heel andere, soberdere manier om met de dingen.”
“Dan keer ik even helemaal terug naar het verleden. Dat is ‘Nooit meer slapen’ van Willem Frederik Hermans. Dat kwam voor de eerste keer uit in 1966, dus het is echt een boek uit mijn jeugd. Ik heb het ondertussen al een paar keer herlezen en het blijft dezelfde impact op me hebben als toen.”
Hans Bourlon, 57 jaar